Meedoen met de stad

“Wie geen werk of andere dagbesteding heeft, loopt het risico te vereenzamen. Een sociaal vangnet ontbreekt vaak of verdwijnt, bijvoorbeeld na gedoe in de familie en vriendenkring. Isolement ligt op de loer. Een Zelfregiecentrum is alleen al daarom zo nuttig: dat je er binnen kunt lopen, zonder indicatie of verwijzing en zonder je portemonnee te hoeven trekken voor veel te dure koffie. Ik neem mensen er mee naar toe als ik zie dat eenzaamheid een rol speelt.”

“Plekken in de stad als het Zelfregiecentrum willen we nog veel meer. Daarom zijn we de Goede Buur begonnen. Iedereen heeft in de basis behoefte aan iemand die ergens op je wacht. Die een praatje met je maakt en gewoon een kopje koffie met je wilt drinken. Een plek waar je gewoon even kunt zijn. Geen behandeling of verplichte hulp, behalve als je dat wilt natuurlijk, dan helpen we je verder. De Goede Buur moet vooral niet te ingewikkeld worden gemaakt. Niet voor ons als organisatoren, maar ook niet voor de mensen die er welkom zijn.”

“Stel dat een bewoner overlast veroorzaakt in de buurt. De klacht komt bijvoorbeeld bij de GGD terecht of bij de woningbouwvereniging. Als het vermoeden bestaat dat bij deze bewoner sprake is van psychiatrische problematiek, dan ga ik op bezoek.

Dat is anders dan voorheen, toen we nog vooral vanuit onze eigen organisatie werkten; het is het gevolg van het signaleringsoverleg. Eigenlijk ontdoen we ons met het signaleringsoverleg van de schotten in de zorg.”

“Vaak is sprake van meerdere gebieden in het leven waar het niet lekker loopt. Als het mensen lukt om met middelengebruik te stoppen, dienen zich vervolgens andere problematieken aan. Hoewel ik naast behandeling ook ondersteuning bij herstel bied, hoeft Brijder niet perse zo’n vervolgtraject te doen. Formele zorg is niet altijd nodig. Juist de informele zorg, bijvoorbeeld door ervaringsdeskundigen, biedt vormen van hulp die heel laagdrempelig en prettig voor mensen kan zijn. Door Meedoen met de stad heb ik die informele zorg nu veel beter in het vizier.”

“Voordat ik tegenwoordig een rehabilitatietraject afrond, heb ik de klant minstens één keer verteld over het Zelfregiecentrum of kennis laten maken met Stichting Lumen. Dat zorgt ervoor dat zij, als ik de zorg vanuit Brijder afrond, verschillende mogelijkheden hebben, mochten ze onverhoopt in een gat vallen.”

“Ik heb heel veel contact met de bewoners. En ik weet ook dat als ik gebeld word over een kapotte deurklink, er vaak meer aan de hand is.  Ik doe dit werk al 18 jaar en dan ontwikkel je daar voelsprieten voor.”

“Als ik het vermoeden heb dat het niet goed gaat met een bewoner dan geef ik dat door aan de woonconsulent, die deelneemt aan het sociaal wijkteam. Binnen het sociaal wijkteam wordt dan gekeken waar een klacht naartoe moet. Door het signaleringsoverleg zijn de lijnen korter. Dat is prettig hoor.”

“Bij de Stadsbank kan iedereen met een vraag over schuldhulpverlening terecht. De schuldhulpverleners gaan bovendien veel meer dan vroeger naar buiten, de wijken in; ze zijn gekoppeld aan de sociale wijkteams. We willen nog meer inzetten op preventie en daarvoor moet je eerder aan tafel zitten. Dat is best lastig. Financiële problemen zijn meestal namelijk niet het eerste waarmee mensen zich melden voor hulp. Rotzooi in de tuin, gordijnen dicht, overlast soms, dat zijn eerder redenen waardoor hulp op gang komt.”